Seguidores e seguidoras

domingo, 26 de febrero de 2017

Avetoro (Botaurus stellaris), las fotos más esperadas

   Desde que hace siete años empezara con el blog ansiaba una jornada como la de hoy. Porque si había una foto que deseara de verdad era la de un Avetoro en "mi" laguna; y por fin llegó el gran día.
    Las imágenes no son buenas porque ni la distancia ni la luz eran las ideales, pero a base de trabajo, de conocimiento del terreno y de muchas horas de práctica tanto con las cámaras como con el software de edición digital puede lograr tomas de una calidad más que digna. Aunque el ave no quería colaborar al principio. Fijáos que camuflaje tan perfecto tiene de serie:

Avetoro descansando en la orilla
("abrid" las imágenes con el botón derecho por favor, que se ven mejor)

  Poco a poco se fué moviendo algo mientras lo observaba desde un improvisado "observatorio", simplemente recostado en un punto estratégico de la orilla y parcialmente oculto por los juncos. Sin red, ni trípode, ni nada; solos yo y mi pequeña compacta de 400 euros (hay capullos a quienes les parece cara, manda güebos!)


   El ave llegó a mostrar este aspecto tan peculiar, cuando miró en mi dirección:

Avetoro mostrando la "boina" negra

   Para conseguir estas imágenes estuve un día pensando por donde era mejor entrar para aproximarme. Y me salió bien. Sólo falló el clima, pues la mañana estaba gris como la ceniza, así que no pude usar ISO´s bajos ni velocidades adecuadas como requería la ocasión.


    Reconozco que me dan miedo los fotógrafos que se pasan a la fotografía de naturaleza, y que ahora son legión (el otro día entré en un nuevo grupo del que ya me he dado de baja porque no le veo mucho sentido). Confío mucho más en los naturalistas que se pasan a la fotografía, pues ellos ya tienen - tenemos - un conocimiento del medio y un código de conducta para no poner en peligro a la vida silvestre. Pero aquellos que sólo buscan la foto son capaces de lo que sea para lograr su cita y su foto.

  Así que no daré demasiadas indicaciones sobre como realicé estas fotos (ya hubo testigos suficientes) porque no quiero ver una romería de domingueros buscando su Avetoro. Aunque de todas formas para repetir lo que yo he hecho hay que tener un conocimiento de la laguna que poca gente tiene  y probablemente todos los fotógrafos que lo intenten sin llevarme de guía acabarán enterrados en el fango o con sus ópticas en el agua. El pantano es muy traicionero; conozco aquello como la palma de mi mano y aún así me llevo sustos de vez en cuando.

Laguna de A Frouxeira, Valdoviño ("Baía da Lontra")

     En este caso realicé algunos disparos con un poco de zoom digital.

Imagen JPEG Canon Sx 60 (Focal 247 mm x 2 con Zoom digital)   ISO 500   V: 1/250  F: 6,5

    Aunque la mejor foto es ésta, en RAW y con zoom óptico (ambas están recortadas a "tamaño blog").

Avetoro común (Botaurus stellaris), imagen RAW
Canon SX60 (focal 247 mm)  ISO  500    V:  1/250   F: 6,5
Distancia: unos 120-130 m (sigpac)

   No descarto intentar fotos mejores, más cercanas y con buena luz, pero con éstas me doy por satisfecho, dada la importancia y la dificultad de la especie.  
    Podemos decir que lo de hoy ha sido el premio a 31 años dedicados a la observación y estudio de esta laguna, que ya es parte inseparable de mi propia vida.

sábado, 25 de febrero de 2017

Avetoros (Botaurus stellaris) en Valdoviño

 Desde  1990 - mi primera observación - conozco la presencia del Avetoro (Botaurus stellaris) en la laguna de A Frouxeira, Valdoviño. Siempre entre los meses de Septiembre a Marzo-Abril; así que podemos catalogar a la especie como invernante y en paso.

 Avetoro (Botaurus stellaris) tomando el sol en el cinturón de carrizal del Oeste

    Aunque el espacio Ramsar es bastante mayor, la laguna ocupa unas 90 ha de superficie, de las que unas 26 ha son carrizales y junqueras (no incluyo el sistema dunar). Y el Avetoro habita preferentemente las zonas de carrizal más desarrollado y maduro, donde es relativamente fácil de ver si sabemos como y donde buscarlo.

  Estos carrizales quedan casi colapsados por el agua cuando se producen las grandes crecidas de Otoño y dada la fisonomía del vaso lacunar desaparecen las aguas someras, todas las orillas terrestres y la posibilidad de esconderse entre los tallos de la vegetación. En mi opinión es muy difícil que un Avetoro o cualquier otra acuática vadeadora encuentre refugio y alimentación en esas circunstancias. Ya sólo por ese motivo considero que la apertura y vaciado mecánicos estarían justificados.


    Ahora que el lago está vacío el Avetoro ha vuelto a dejarse ver. Aunque una cosa es observarlo con el telescopio y otra conseguir una fotografía, porque hablamos de 500-600 metros, que será la distancia más optimista que tendremos si miramos desde la pista.

    Hoy he dedicado dos horas al control de los Avetoros, que aparecieron en el horario típico y en los puntos habituales. Hablo en plural porque pude comprobar la existencia de al menos dos ejemplares, que podrían ser tres perfectamente, dada la distancia entre los avistamientos, aunque verlos simultáneamente es realmente excepcional (esas cosas ocurrirán en Pitillas o el Delta, no aquí).
  Por las observaciones que hemos tenido en estos últimos años sabemos que invernan de manera regular 1-2 ejemplares, que se llegaron a ver simultáneamente en varias ocasiones. Considero probable incluso una invernada máxima de 4 Avetoros (en 2005?).


   Para la ocasión utilicé la Canon SX60, que es la que gracias a su focal se aproxima más al digiscoping. De todas formas sólo pude tomar imágenes testimoniales, pero de enorme valor naturalista pues hablamos de una especie catalogada como en peligro de extinción en varios países incluído el nuestro.


 Avetoro (Botaurus stellaris) en la "Baía da Lontra"

   De regalo apareció por allí un Aguila pescadora (Pandion haliaetus). Tenía la cámara en "modo digiscoping" (trípode, autodisparo, ISO mínimo..) y no tuve mucho tiempo para cambiar los parámetros para captura de ave en vuelo, pero alguna foto salió.

 Aguila pescadora (Pandion haliaetus)

   Los ejemplares adultos suelen tener éxito en su primer picado (no así los jóvenes). Imagino que la facilidad de esta laguna, poco profunda y rica en peces, hace que el índice de fracasos sea pequeño.
 Después marchan siempre hacia un refugio seguro para comer.

Aguila pescadora (Pandion halliaetus) con captura volando hacia el comedero

  Bueno, una estupenda mañana en compañía de los Avetoros. Por ahora son fotos muy lejanas pero tengo intención de conseguir tomas mejores. No dispongo de Hide ni uso reclamos, pero espero que pueda compensarlo con mi mayor conocimiento del terreno y con las prestaciones de mis cámaras bridge. Tengo todo el puente para intentarlo por lo menos; aunque sé la dificultad extrema de un desafio como es afotar un Avetoro al natural.

jueves, 23 de febrero de 2017

Indicios da Primavera e rareza ornitolóxica en Forcadas

VÉN A CALORE

A Primavera está chamando á porta. Nos prados húmidos as flores máis temperás engaden colorido a este triste mes de Febreiro, sendo especialmente común a Herba centella (Caltha palustris). Estou aprendendo os controis da Sony para facer macro e estoutra modelo tan elegante deume ocasión para probar o desenfoque do fondo, algo case imposible con bridges de sensor pequeno.

Agrón de prado (Cardamine pratensis)
Sony RX10 (focal 23 mm)  ISO: 64    V/ 1000   F: 3,5

   A masiva presenza do Xabarín na comarca de Ferrol ten efectos terríbeis na economía rural e no medio natural. Sen embargo tamén incide positivamente en certos casos, como por exemplo ao predar intensamente sobre esa peste que é o Cangrexo vermello (Procambarus clarkii) ou ao xenerar microhábitats húmidos estacionarios nos seus lugares de baño.

"Baño" de Porco bravo (Sus scrofa) convertido en minicharca

   En Galiza, a observación do Lagarto das silvas representa un anuncio típico do fin do inverno. Aínda coa pel vella de cores máis apagados podemos velos xa activos en días soleados.

 Lagarto das silvas (Lacerta schreiberi) xuvenil

    En entornos cunha biodiversidade empobrecida, como é a comarca de Ferrol, un amontoamento de pedras supón unha oportunidade de refuxio para moitas especies de fauna vertebrada e invertebrada. O "montón de Taraza" foi limpado de silvas recentemente, así que este ano perderá interese para algunhas aves que anidaban aquí todos os anos, pero o gañará para certas especies terrestres como o Lagarto (a vexetación cubrirá aquilo rápidamente)

Amontoamento de pedras na beira dunha pista agraria (Taraza, Meirás)

    A LAGOA DA FROUXEIRA ABERTA!!

  Cambiando de tema teño unha boa nova para os lectores: a lagoa de Valdoviño xa está baleira de novo. Imaxino que a Xunta decidíu facilitar o baleirado en vista das críticas e tras varios intentos fracasados. Unha estupenda noticia aínda que a época é bastante pobre ornitolóxicamente falando.


   UNHA RAREZA E UN RARÓLOGO

   Logo achegueime ao encoro das Forcadas, onde me chamou a atención unha gaivota integrada nun grupiño de choronas que se veía notablemente máis pequena e que voaba de maneira diferente. Estaba eu tentando identificala cando apareceu por alí Ricardo Hevia, gran experto nisto da identificación de rarezas e flamante gañador do RARO 2016.
   Cando o vin desde o outro lado do encoro chameino por teléfono para comentarlle o da gaivota pequena e a identificou rápidamente como unha Gaivota de Bonaparte (Chroicocephalus philadelphia), rareza que aínda o é máis fóra da costa mariña.


  A pesar do contralus fixen unha toma da ave pousada:



    Na enseada do pereiro quedaba Ricardo dándolo todo para tentar fotografala. Fixen unha toma moi lonxana coa rareza e co rarólogo. Todo un documento histórico.

 Gaivota de Bonaparte (esda. arriba) e Ricardo Hevia (drta.)

  Polo visto este exemplar, un primeiro inverno, sería diferente aos localizados este inverno en Cariño e Lires. Todo un acontecimento por ser ademáis nun encoro prelitoral.


Gaivota de Bonaparte (Chroicocephalus philadelphia)

  Unha sorpresa especial para o día en que volvía a ocupar o meu piso, do que fora desaloxado hai máis de dúas semanas por unhas obras. Así que poderei publicar con máis tranquilidade.

domingo, 19 de febrero de 2017

Los nigricollis en nupcial

ZAMPULLINES CUELLINEGROS (PODICEPS NIGRICOLLIS)

   Estamos en el mejor momento para afotar a los zampullines cuellinegros en plumaje nupcial. A finales de este mes o a principios del que viene marcharán a sus cuarteles de cría, así que si alguien tiene interés que vaya ahora o calle para siempre, que decía el cura.


  El domingo tenía intención de afotarlos bien afotados. El agua estaba calmada y las aves estaban relativamente cerca, pero el fuerte contraluz y la sombra de la mañana son obstáculos imposibles para una bridge pequeña como la Canon SX60. Hice lo que pude pero los milagros no son mi fuerte (al profano probablemente le gustarán las imágenes pero el fotógrafo notará señales muy evidentes de edición digital y una ausencia de nitidez importante). Menos mal que son bichos fotogénicos...



     En el único momento en que se pusieron con buena luz tuve un "ataque de fotógrafo" y, por buscar el encuadre horizontal, apoyando la cámara en el suelo o en mi pie, perdí una buena serie. Esta se salvó más o menos, aunque se nota la trepidación.


   A ver si puedo volver y pillarlos mejor. Esto de la fotografía es más adictivo que el programa de Jorge Javier para las viejas...

Zampullines cuellinegros (Podiceps nigricollis)


MAS FOTOS DE ESTOS DIAS

  Además el otro día pude captar una escena de pesca de un Archibebe común. No recuerdo a qué colega le comentaba la predilección que los archibebes tienen por los peces durante su invernada en las rías, a diferencia de otras limícolas medianas o grandes. Por ejemplo los Zarapitos (Numenius spp) se pirran por los cangrejos y las Agujas (Limosa spp) capturan habitualmente anélidos gracias a su largo pico. Pero los archibebes, tanto el claro como e común, son consumados pescadores de ribera.

 Archibebe común (Tringa totanus) capturando blénido (o góbido?)

  Este invierno hemos tenido varias Gaviotas canas invernantes en Ortigueira/Cariño y Ferrol.


 Gaviota cana (Larus canus) joven

 Gaviota cana (Larus canus) adulta en Ortigueira

  Los cormoranes grandes adultos ya han mudado a plumaje de cría y en breve también nos abandonarán.

Cormorán grande (Phalacrocorax carbo)

  Y llega la Primavera. Volveré a currar en el atlas de aves reproductoras, en el de anfibios y reptiles si hay tiempo, y a seguir aprendiendo cosas de entomología o botánica. En Marzo empieza lo bueno!

sábado, 18 de febrero de 2017

Gansos cabecinegros (Branta bernicla bernicla-hrota) en Ares!

  Pois vaia sorpresa levaba onte cando Fran Nieto me avisaba por whatssap da presenza en Ares dun grupo de 10 Gansos cabecinegros (Branta bernicla). Así que esta mañá fun a Ares e alí os atopei, aínda que xa marchara ún exemplar.


 Praia de Ares (A Coruña)

    As aves estaban bastante confiadas. A pesar do cartaz municipal que "permite o paseo de animais sempre que se leven atados coa correa" os mascoteiros fixeron o habitual: soltar os putos cans pola praia, asustando gaivotas, limícolas e aos propios gansos; pero afortunadamente éstes non se alonxaban moito.




  Nos últimos anos semella que a especie se volveu máis regular en Galiza, con varios núcleos de invernada interesantes, como a Ría de Vigo, aínda que os grupos que nos visitan son pequenos, de varias deceas como moito. Sen embargo nas Marismas de Santoña (Santander) o Ganso cabecinegro aumentou moitísimo e agora inverna por centos.
  Pola contra o seu parente Ganso de cara branca (Branta leucopsis) é agora bastante raro de ver por estas terras do Noroeste en comparanza con décadas atrás. Non sei que opinarán outros colegas.



Gansos cabecinegros (Branta bernicla) e Gabitas (Haematopus ostralegus)

  Desfrutei coa sesión fotográfica deste grupo tan confiado. A maioría dos individuos pertencian á subespecie nominal Branta bernicla bernicla, que anida no ártico euro-asiático (Rusia) pero entre eles identifiquei un número indeterminado de exemplares pertencentes á subespecie Branta bernicla hrota, que se reproduce no arquipélago de Svalbard e Groenladia. Esta subespecie, considerada como rareza no noso país, caracterízase básicamente por un maior contraste na zona ventral, pois amosa unha cor dominante moi clara que contrasta notablemente co peito negro, como podemos apreciar nas fotos. Os da subespecie Branta bernicla bernicla teñen o ventre máis escuro.



   Eu non teño claro se hai unha, dúas ou máis hrota, sinceramente (meu forte é contar, non identificar). Sobre todo porque non controlo as plumaxes dos inmaduros. A ver se os expertos me axudan a determinar o número total de cada subespecie nas fotos de grupo.



 Ganso cabecinegro occidental (Branta bernicla hrota)

   En fin, unha sorpresa inesperada case na porta da casa. Con bastante probabilidade chegaron en paso na súa migración de retorno cara o Norte, polo que non han parar moito tempo. Así que os intereresados e interesadas na súa fotografía apurade se queredes collelos.


    Falando de fotografía, nesta ocasión todas as fotos están tiradas coa bridge grande, a Sony RX10 24-600. A mañá, chuviosa, estaba moi escura pero as aves estaban bastante perto, así que preferín usar a Sony, que dá mellor cualidade nestas circunstancias.

 Ganso comendo leituga de mar

Foto de despedida

Un millón  de grazas Fran!!

sábado, 11 de febrero de 2017

Gaviota de Bonaparte (Chroicocephalus philadelphia)

  Como saben los lectores del facebook estos días estoy hospedado en hostales por unas obras en mi piso, así que no puedo usar el PC. Pero he aprovechado que tenía que ir por casa a preparar otra habitación - en la que también hay que picar pared - para editar unas fotos y publicar algo nuevo.

  Ayer estuve en la ría de Ortigueira, en plan tranquilo. En esta ocasión me dediqué a hacer fotos de aves y no conté nada. Como no puedo explayarme demasiado os dejo simplemente con las imágenes.

 Espátula joven

 Espátula (Platalea leucorodia) adulta
Canon SX60 (Focal 197 mm)  ISO: 250   V: 1/400   F: 6,3

  En el puerto de Ortigueira realicé una sesión con las Espátulas, cada vez mas numerosas en los humedales del extremo norte gallego.
  Después me dirigí a Cariño, donde me encontré con Ricardo Hevia. Estuvimos largo tiempo de charla, arreglando el mundo, pero tuve tiempo a sacar unas fotos de la Gaviota de Bonaparte que tiene amaestrada. Este ejemplar de Bonaparte viene todos los años a pasar el invierno desde sus lejanas tierras de cría, en Norteamérica. Todavía está en plumaje de invierno pero aún así sigue siendo una gaviota elegante, delicada y muy bonita.


 Canon SX60  (Focal 247 mm)  ISO:100   V: 1/800   F: 6,5

Gaviota de Bonaparte (Chroicocephalus philadelphia)
Canon SX60 (Focal 207 mm)  ISO 100  V: 1/800   F: 6,3

   En el RARO que se celebra próximamente sin duda que se hablará de esta gaviota.