Seguidores e seguidoras

jueves, 30 de junio de 2016

Primeiros Gaiteirinhos forestais (Lestes viridis) em Forcadas

   A Primavera chega lentamente nas terras da estrema Norte corunhesa e tantos dias de céus cobertos nom som precissamente de ajuda se queremos observar insectos. Porém hoje puidem avistar os meus primeiros Gaiteirinhos forestais da tempada no encoro das Forcadas (Valdovinho)

 Gaiteirinho forestal (Lestes viridis), fémea

  Este zigóptero semelha ser umha das espécies mais abondosas no pantano, onde aparesce sobretodo próximo aos Salgueiros e Aveleiras da ribeira Sul.
   Polo de agora tenho anotado tamém duas doncelinhas do género Ischnura, sendo a Doncelinha litoral (Ischnura elegans) a mais freqüente. Ou polo menos é a que adoito fotografar quasse sempre.

 Doncelinha litoral (Ischnura elegans) com díptero capturado

  De Verao a barragem de Forcadas é o meu particular "local patch", por serem um espaço natural relativamente tranquilo, se nom quadra um dia com muitos pescadores. Em qualquer caso é um prazer caminhar polas pistas da contorna ou internar-se com botas altas para desfrutar da soidade e calma das suas augas.

 Vegetaçom palustre na cola de Vilaboa

   Esta manhá tivem a sorte de atopar umha família de Galinhas de rio (Gallinula chloropus):


    Empregando como único hide a vegetaçom da riveira e a minha roupa de cores naturais puiden ser testemunha das andainas de cinco simpáticos pitinhos, aos que nom perdia de vista úm dos adultos.


 Galinha de rio (Gallinula chloropus), adulto com pitos

  No lugar de "As Cortinhas", outra das minhas paradas habituais, fotografava umha Galinhola solitária. Aginha tivo a companha dum Mergulhom pequeno, que semelhava querer amosar-lhe a sua captura à curiosa Galinhola (ampliando a imagem originária nom souvem se é um pequeno Caranguexo vermelho ou quiçá um tritom).

Galiñola negra (Fulica atra) e Mergulhom pequeno (Tachybaptus ruficollis)


   Arestora o nível de água mantém-se moi alto. Em quanto baixe um pouco e comece o mes de Julho As Forcadas entrará no período máis atractivo para o naturalista afeiçoado, coa presença dalgumhas espécies de aves migratórias e umha morea de Libélulas. Aló estaremos.

domingo, 26 de junio de 2016

" A Xunqueira" de Ares

  En la misma villa de Ares existe un pequeño humedal de 4 hectáreas que, milagrosamente, resiste como un pequeño tesoro de biodiversidad en una comarca tan empobrecida: "A Xunqueira".


   Siendo niño la conocí desde el coche que nos llevaba a pasar un verano a casa de unos familiares, pero no fué hastas las crónicas del entrañable Pepe García Vizoso (D.E.P) cuando me decidí a visitarla, hace un par de años. Y la verdad es que el sitio tiene un potencial tremendo, sobre todo para anfibios y odonatos, aunque la mañana fría, gris y ventosa de hoy no era muy propicia.


    Los dichosos paseos peatonales pues tienen su lado bueno, para qué engañarnos. Porque la vida puede ser muy tolerante con el ser humano si éste se comporta civilizadamente, (recuerdo un lago suizo donde las Fochas anidaban en las boyas del puerto deportivo).
 

  Y ademas estos paseos ofrecen la posibilidad de acceder a lugares a los que de otra manera sería imposible llegar.


   Este humedal me sorprendió por la asombrosa confianza que demuestran las aves acuáticas delante de los paseantes, yo incluido. Fijáos esta familia de Azulones como permitieron que me situase encima de ellos sin inmutarse (la madera de la izquierda es el paseo en el yo que estaba).


  La gran oscuridad debida al clima y a la fuerte sombra que dan estos bosques fluviales de alisos me obligaban a poner sensibilidades altísimas y velocidades muy lentas, pero aún así la SX60 respondió dignamente (no tengo flash externo y aunque lo tuviese no sería tan cafre como para usarlo)


 Pollos crecidos de Azulones (Anas platyrhynchos)

 Durante el paseo encontré no menos de cinco familias de Azulones y tres o cuatro de Gallineta.


  Llevo más de treinta años observando aves y jamás había tenido estos rálidos tan cerca y tan confiados. Difícilmente habrá otro lugar en que sea más fácil su fotografía; eso os lo asegura Xabi.


Gallineta (Gallinula chloropus) adulta con pollos medianos

  Resulta paradójico que sea en pequeños humedales urbanos o semiurbanos donde nuestros rálidos mantienen sus mejores poblaciones mientras desaparecen de las lagunas o embalses de mayor tamaño - a priori con mejores condiciones -  tal como le comentaba al colega asturiano José Antonio Cañal (Aves de Gozón).  En mi opinión se debe a la dificultad que tienen sus depredadores naturales para acceder a estos lugares, rodeados de casas, fincas y carreteras:


 Viviendas y fincas colindantes con el humedal

  No encuentro otra explicación lógica viendo el severo declive (o extinción) que ha experimentado al Gallineta en la mayor parte de nuestra comarca. Desde luego en las dos horas de paseo no vi un sólo rastro de Visón ni de Jabalí en este pantano de Ares, ni siquiera en las praderas de Scirpus, que les encanta "desbrozar" en esta época del año. No digo que no estén presentes, ojo, pero su presencia debe ser infinitamente menor que en Forcadas o Valdoviño.

 Cauce final del río, en el mismo pueblo de Ares

   La mejor noticia de la jornada fué el avistamiento de un Rascón con pollitos. Forzando hasta el límite el pequeño sensor de mi cámara pude tomar una imagen testimonial del adulto.

 Rascón (Rallus aquaticus)
Canon SX60 (focal 155 mm)  ISO 1600  V: 1/80  F: 5,6

  Lógicamente no estoy defendiendo la instalación de paseos peatonales. Hay cosas que dañan la vista.


    Sin embargo hay que reconocer que este pequeño rincón, en pleno corazón del Golfo Ártabro, se ha revelado como un lugar fantástico para disfrutar de la observación de la Naturaleza.


Zorzal común (Turdus philomelos)
Canon SX60 (Focal 247 mm)   ISO 1250   V: 1/60    F: 6,5

  Así pues queda anotado en la agenda para realizar nuevas visitas.

miércoles, 22 de junio de 2016

Serra da Capelada, ao noroeste do noroeste

  O domingo fun de visita á serra da Capelada na compaña de Rafa López Loureiro (Ao Noroeste do Noroeste), ún dos mellores coñecedores da zona. Alí xuntámonos con Álvaro e Eulogio, de Ortigueira. Habendo tanto gado xunto como estábamos é normal que aparecera tamén o Juanma Tojeiro. Vamos, que mellor compañía imposíbel.


   Rafa é para min un mestre da palabra e da flora. A cada paso que dábamos descobría un novo tesouro natural que doutra maneira permanecería agochado e oculto para este que escrebe.

 Orquídea (Gymnadenia conopsea)

  Como a Centaurea borjae, endemismo que só vive nesta serra e no Cabo Prior (onde se atopou recentemente). A parte basal, semellante ás alcachofas, indica ben a familia á que pertence esta auténtica especialidade da Capelada

 Centaurea borjae

  Fermosos prados de orquídeas animaban a pisar con moito coidado para non esmagar estes delicados tesouros botánicos.

 Orquídea (Dactylorhiza maculata)

 Arriba o mirador da Garita de Herbeira, ben coñecido polos colegas ornitólogos que todos os anos acuden á chamada de Ricardo Hevia e a súa flauta máxica, capaz de atrair as maiores raridades do mundo emplumado.


    Como raridade é a numerosa poboación reprodutora de Pica alpina (Anthus spinoletta) nestes outeiros de apenas 500-600 m. de altitude sobre o nível do mar. Polo noroeste do noroeste somos así.


 Pica alpina (Anthus spinoletta)

    Visita obrigada eran as pozas da "Serra de Paredes", orixinadas pola extración de pedra.


   Alí fomos testemuñas excepcionais dun dos fenómenos máis extraordinarios do mundo natural, como é a metamorfose dos anfibios. Isto é, o momento en que os exemplares novos perden definitivamente todos os rasgos larvarios para se converter en adultos en miniatura, dispostos a dar os seus primeiros pasos no mundo terrestre.

 Rá vermella (Rana temporaria), ex. metamórfico

   As augas estaban inzadas de vida. O Tritón (ou Pintafontes) palmado é o máis abondoso nestas comarcas frescas do norte galego.

 Tritón palmado (Lissotriton helveticus)

    Tivemos a sorte de ver en rigoroso directo a saída da auga deste diminuto tritón, a quen desexamos toda a sorte do mundo. Vaina necesitar.

 Tritón palmado, ex. metamórfico

 Polo menos xa non terá que fuxir dos numerosos cazadores acuáticos que predan sobre os cucharóns, como esta larva de coleóptero (quizá Acilius sp, do que vimos moitos adultos)

 Larva de escarabello acuático (Fam. Dytiscidae)

  Unha imaxe pouco usual foi esta concentración de "xirínidos" sobre unha folla de Potamogeton, pois este peculiar ditisco adoita moverse sempre pola superficie da lámina de auga.

 Escarabellos acuáticos (Gyrinus natator)

  En canto subíu un pouco a temperatura comezaron aparescer libeliñas, sendo as Enallagma as máis abondantes, aínda que tamén vimos algún Sympetrum foscolombii.

 Donceliña de copa (Enallagma cyathigerum)

   A pesar da dificultade que ten o autofocus da SX60 puiden tirar unha imaxe testemuñal da impresionante Emperador grande.

 Emperador grande (Anax imperator)

   Antes de marchar non podían faltar as Lagartixas da serra, que por estas terras seguen a ser aínda Iberolacerta monticola.


  Un lacértido que xa coñecedes doutras entradas deste bogue, por ser moi abondoso e por estar amplamente distribuído na miña área de campeo habitual.

Lagartixa da serra (Iberolacerta monticola)

  Qudei con ganas de voltar e así combinamos eu e o mestre Rafa López Loureiro, a quen por suposto debo adicar este post con todo merecimento.

A mandare.

sábado, 18 de junio de 2016

Histograma, toma palabrota!

     De manera más lenta e interrumpida de lo que me gustaría estoy leyendo del libro de Fran Nieto sobre fotografía macro. El capítulo que estoy estudiando estos días trata entre otras cosas acerca del "histograma", un concepto que ya conocía pero al que que apenas dedicaba atención. Esta mañana se presentaba lluviosa y decidí pasear un rato por la ribera de Neda para ir practicando lo aprendido. Lo bueno de ser un completo ignorante en una disciplina es que cada cosa que se aprende es una oportunidad para el disfrute, incluso las nociones más básicas.


 Arriba imagen JPEG, abajo imagen RAW editada

     Soy consciente de las limitaciones técnicas de mi "equipo" (una económica cámara bridge de 300 euros) pero es muchísimo lo que me falta por aprender para sacarle todo el partido que su sensor puede ofrecer. Aunque el escaso rango dinámico que tiene hace muy difícil corregir las zonas "quemadas" con el software de la casa, que es el que utilizo. Porque ése es (en mi humildísima opinión) lo peor que tienen estas cámaras: la imposibilidad para captar escenas de alto contraste. Como haya muchos reflejos, caso de la foto anterior, pues estás jodido. Las hierbas que llevaba este Mirlo para la construcción de su nido quedaron más quemadas que las hogueras de San Juan.


Arriba imagen JPEG, abajo imagen RAW editada

 Fran recomienda que si disponemos de RAW hagamos la toma "derecheando el histograma", para que así todas las gamas tonales tengan máis información, que luego ya corregiremos con el software las altas luces o algún canal (R, G o B). Lo malo es que mi Canon SX60 es lo que es y, como véis, tienes poco margen de maniobra en la post-edición.

  Pero es lo que hay!. Una de las mejoras importantes que espero tener cuando compre una de las nuevas superbridge de sensor grande será precisamente lo relativo a esta gran deficiencia que tienen las bridge pequeñajas. Ahora entendéis mejor por qué espero con tanta ilusión la salida al mercado de las cámaras de las que hablaba el otro día.

 
Arriba imagen JPEG, abajo imagen RAW editada y recortada a formato 3:2

 Y mientras tanto, a darlo todo con la pequeñaja!

miércoles, 15 de junio de 2016

Sony RX10 III 24-600 vs Nikon DL 24-500, una duda existencial

  Pues vaya lío gordo que tengo. A la espera de que se confirme su salida al mercado vengo dándole muchas vueltas a cual de estas dos cámaras es la mejor para mí:

   La Nikon tiene probablemente un sistema de enfoque mucho más preciso y rápido, ideal para objetos en movimiento (aves en vuelo o libélulas, por ejemplo) así como la "garantía Nikon", pues esta marca es considerada por muchos como la mejor en fotografía, o así me lo dicen la mayoría de fotógrafos que conozco. La Sony dispone de algo más de focal y más luminosidad (F: 4 con 600 mm frente a F. 5,6 con 500 mm), algo que es tan importante o más que el enfoque.
 Y luego está el precio, claro. Aquí la Nikon gana por goleada, pues parece que andará por los 800-900 euros, mientras que la Sony se dispara hasta unos 1600. Gran parte de culpa de este precio tan elevado se debe (creo) a las prestaciones de grabación de vídeo en alta definición que tiene pero esto es algo que a mí no me interesa en absoluto pues yo sólo quiero hacer fotos, así que estaría pagando por algo que no necesito. Sin embargo ese 600 F: 4 es ciertamente un argumento poderoso, aunque conviene recordar que la profundidad de campo varía mucho dependiendo del tamaño del sensor, por lo que ese F:4 de un CMOS de 1" puede equivaler tranquilamente a un F:5,6- F:6,5 (o más) de un sensor reflex. Al menos es mi experiencia con cámaras de sensor pequeño y con las reflex DSLR.

   Mientras tomo la decisión intentaré ir leyendo pruebas, aunque todavía no existen. Y pido a los lectores que si por casualidad conocen a alguien que haya comprado una de estas dos cámaras que por favor me ponga en contacto con ellos para intercambiar opiniones.
   Lógicamente esta nueva compra implicará la venta de alguna de las dos bridge que tengo ahora. Y con mucha probabilidad será la Fuji HS50 la que venda. Una cámara que tiene muy poco uso y de la que, de verdad, me apena desprenderme, pues es una compacta única gracias a su zoom manual, y con un software para tratamiento del RAW que me había enganchado.  Si alguien está interesado en ella que me lo haga saber al correo personal (xabi.prieto@yahoo.es). La cámara lleva dos baterías originales Fuji, que duran una barbaridad.

   Yo sigo meditando qué es lo que debo hacer. Y no es una decisión fácil, en absoluto...

lunes, 6 de junio de 2016

Nueva visita a NJ72 y primera "quadrimaculata"

   Ayer tenía otros planes pero finalmente preferí darle un avance a NJ72, que va bastante bien pero en la faltan bastantes confirmaciones de cría. Allí el paisaje no es para tirar cohetes de alegría pero será mucho peor dentro de unos años, así que hay que aprovechar las parcelas de mosaico agropecuario que todavía resisten ante la peste biocida.

 Aspecto típico de la Galiza costera 
(todo eso que está naciendo no son grelos)
 
  A pesar del profundo cambio del paisaje al Escribano cerillo le va estupendamente ya que parece haberse adaptado bastante a la invasión del eucalipto, siempre que haya buenas extensiones de prado y manchas caducifolias próximas.
  Antes (años 80-90) no visitaba la zona de Santa Mariña do Monte, así que no puedo decir si se ha dado un aumento real o no, pero desde luego ahora es un pájaro abundante y fácil de ver en toda la zona. En los diversos atlas publicados (SGHN o SEO) se cita su presencia reproductora sobre todo a partir de unos 500 m en todo el norte peninsular, pero en nuestra comarca aparece ya a partir de unos 300 m o incluso sólo 200 m sobre el nivel del mar. En mi opinión lo suave de nuestro clima durante el verano favorece a estas especies norteñas. Tenemos ejemplos como Anthus spinoletta, Rana temporaria o Iberolacerta monticola, que en otras regiones sólo se encuentran en alta montaña y aquí aparecen prácticamente al nivel del mar o en cotas muy bajas.

 Escribano cerillo (Emberiza citrinella)

  El Alcaudón dorsirrojo también es muy común en NJ72, aunque su fotografía es complicada dada su timidez. Un ejemplar permitó que me acercase más de los normal al hayarse a contraluz (no es broma, las aves huyen mucho antes si el observador se aproxima con el sol de espaldas).

 Alcaudón dorsirrojo (Lanius collurio)

  En esta época del año podemos confirmar la cría de muchas aves, ya que hay viajes continuos de los padres con ceba o pollos volantones.

 Chochín (Troglodytes troglodytes) volantón

 Mirlo común (Turdus merula) con ceba para pollos

   Después me acerqué al embalse de As Forcadas.

 Embalse de As Forcadas (cola de Vilaboa)
 
 Lo más destacdo fué esta Garza imperial que, como otros ardeidos, se ha vuelto más común durante los pasos. Cualquier día nos dan "un susto".

 Imagen sin recorte

 Garza imperial (Ardea purpurea) joven
Imagen con recorte

   Esperaba encontrarme más libélulas. Apenas un par de Orthetrum cancellatum y, eso sí, muchas Libélulas de cuatro puntos (Libelulla quadrimaculata).


  Este odonato es una de esas especies que se aprenden de niño. Su forma y diseño característicos la hacen inconfundible e incluso podemos usar un nombre vulgar bastante lógico. Me hizo mucha ilusión poder tomarle mis primeras fotos, en las que utilicé el enfoque digital hasta 100 o 130x, después de ver los buenos resultados que les daba a Rafa y a Paco. Aunque en la segunda tuve que recortar un poco para corregir el encuadre y ya se nota el efecto pintura. Pero si no recortas mucho (como en la primera) quedan muy bien, la verdad.

Libélula de cuatro puntos (Libelulla quadrimaculata)

 Qué agradecida es la Primavera!