Seguidores e seguidoras

domingo, 28 de febrero de 2016

Fin de semana horrible pero más fotos de los zampullines

  El viernes cogía un día libre en el chollo en previsión de lo que iba a venir. Pero entre los tres días de este fin de semana extra-largo no logré más de dos o tres horas de campeo normal. La lluvia, el viento y el frío no dieron tregua apenas.

 Aspecto de la costa de Meirás el sábado por la mañana

  Además la marea tan alta en la laguna de Valdoviño y el mal estado de la mar, incluso dentro de la ría, impidieron disfrutar de la observación. Los únicos que aportaron algo de "felizidane" (no vale reírse...) fueron nuestros queridos Zampullines cuellinegros (Podiceps nigricollis).



   Las condiciones de luz fueron muy malas o directamente espantosas a lo largo de todo el finde, pero por lo menos pude coger a alguno relativamente cerca.



   Escogí un ISO de 400 porque a partir de ahí solo la Nikon P900 sigue ofreciendo buena calidad de imagen si hay distancia por el medio (hablo dentro de las bridge por supuesto). Repito, si hay distancia por el medio, pues cuando el bicho está muy próximo puedes subir sin problemas, pero no era el caso con los siempre tímidos cuellinegros


Zampullines cuellinegros (Podiceps nigricollis)
Todas las fotos de proximidad  tomadas con:
Canon SX60 (focal 247 mm)   ISO 400    V: 1/320    F: 6,5

  En fin, que tengo miedo de estar adaptándome demasiado al clima húmedo y oscuro de Mordor. Creo sinceramente que cuando vuelva a la Tierra de la Luz no sabré qué hacer para tomar fotos!

viernes, 26 de febrero de 2016

Mergulhons de pescoço preto (Podiceps nigricollis) com plumagem de Primavera

Pois mais um ano temos aos "nossos" Mergulhôes de pescoço preto em plena muda nupcial:


     Logo de pasar o inverno nas nossas augas coa plumagem bicolor é agora quando o seu nome vulgar colhe pleno significado, ao se tornar de cor preta (ou negra, pois temos ambas palavras em galego-português). Porém, nos grupos que aínda permanecem invernando resulta doado atopar indivíduos em diferentes fases de coloraçom.


   Hoje contei uns 60-65 mergulhóns, o qual significa que segue aqui todo o contingente de invernantes que fórom chegando desde primeiros de Novembro e acadárom a final do mes de Dezembro a cifra máxima, que aínda se mantém nestas alturas de Fevreiro.

 Canon SX60 (focal 247 mm)  ISO 640   V: 1/250   F: 6,5


   Arestora os reclamos de contacto som muito máis frequêntes entre eles e mesmo poderemos ver paradas nupciais se estarmos atentos.  Para se alimentar nas augas da nossa ria escolhem zonas com 1-5 m. de profundidade e com fundos areentos, onde abondam góbidos (gobidae) e signátidos (singnatidae) polos quais semelham ter grande preferência; alomenos aqui.
  Desde logo esta manhá as condiçons de luz eram bastante penosas, polo que compria fazer equilíbrios para nom subir a ISO demasiado alto nem baixar muito a velocidade e que saíram movidas. Asi pois as fotos boas terám que esperar.

 Canon SX60 (focal 247 mm)  ISO 640   V: 1/250   F: 6,5

 Mergulhóns de pescoço negro (Podiceps nigricollis)

   Olhando para o bárrio de Carança (o máis povoado e problemático de Ferrol) parecia-se adivinhar a vaga de frio e neve que chegará esta tarde a Galiza (com alerta laranja por neve na montanha)

 Bárrio de Carança, Ferrol.

 Paisage da ria desde o peirao de Maninhos, Fene

   Rematamos com um Corvo marinho, que tamém estám a mudar cara as suas galas mais fermosas. E que, polo visto, está a diminuír os seus efectivos invernantes na ria, como indicam os censos que realizamos na SGHN. De cifras de arredor de 400 aves temos pasado a menos de 200 nos dous últimos anos, um descenso de um 50 %, o qual supom umha barbaridade.

Corvo marinho real (Phalacrocorax carbo)

 Boas tardes. Paz e palavras.

domingo, 21 de febrero de 2016

Escribanos palustres y otras cosas en Neda

  A punto de acabar el invierno vamos a retomar esas entradas variadas y atractivas que tanto gustan al lector (y a mí!). La Primavera está a la puerta de la esquina y ya se intuye por doquier, como pude comprobar esta mañana en Neda.


    Ya conocéis la pequeña marisma del Belelle, una de las pocas áreas de junquera salada que se conservan en la ría y donde crían unas pocas especies de aves asociadas a estos hábitats, como la Lavandera boyera (Motacilla flava), el Buitrón (Cisticola juncidis) o el Rascón (Rallus aquaticus), del que hoy pude escuchar varios reclamos, por cierto.


   Os sorprenderá saber que el responsable de colocar esta "escultura" de hierro oxidado en el medio de la marisma no ha sido ejecutado todavía.


       A pesar del lamentable estado de conservación, tiene buenas condiciones para albergar alguna sorpresilla, como estos dos Escribanos palustres (Emberiza schoeniclus) que me encontraba hoy.


    Estamos en pleno paso migratorio (muy notable en A Frouxeira desde mediados de Febrero a principios de Marzo) y es buen momento para su aparición en pequeños humedales como éste.

 Escribanos palustres

 Escribano palustre (Emberiza schoeniclus)
 
   Aunque todavía falta bastante para que nos abandonden algunos invernantes...

Bisbita común (Anthus pratensis)

    Las fuertes lluvias de las últimas semanas han provocado grandes crecidas en los ríos de la comarca, que han limpiado bastante sus cauces. Donde antes veíamos acumulaciones de lodos (algunos contaminados por vertidos residuales) ahora vemos fondos de piedra mucho más limpios.

Desembocadura del río Basteiro

   Aproveché para visitar dos de esos sitios que conoces desde hace muchos años pero en los que nunca te habías parado: el "Regato do Basteiro" y el tramo final del Belelle.

 Río Basteiro semicanalizado en Neda

Ruiseñor bastardo (Cettia cetti)

 Las inflorescencias del Aliso son estampa común en estos días finales de invernía.

 Aliso (Alnus glutinosa) en flor

  Es ésta tierra de molinos y riachuelos, la mayor parte de ellos de pequeño caudal pero con aguas bastante limpias.

 Molino típico

   Y tuve tiempo para realizar mis primeras tomas macro con la SX60 (qué ganas de que llegue la Primavera...) aunque el primer modelo no fué especialmente fotogénico....

 Posible escarabajo de las hojas (Fam. Chrysomelidae?)
Canon SX60 (modo macro, focal 15 mm)  ISO 400  V: 1/100   F. 5
Imagen RAW editada con DPP

  Debajo de una piedra encontraba un Tritón ibérico (Lissotriton boscai) que, al cogerlo para apartarlo antes de bajar la piedra, realizó el display defensivo que he visto en contadas ocasiones; normalmente con individuos en fase terrestre, como éste de hoy.
  Cola para arriba, espalda arqueada y pies al aire.

Tritón ibérico (Lissotriton boscai) en comportamiento defensivo

 Una mañana entretenida, mientras no llega lo bueno.

sábado, 20 de febrero de 2016

As "patis" (Larus michahellis) tomando posicións

   Pois é ben certo que a final debe ún conformarse co que ten. E se algo temos aquí é unha Natureza en constante mudanza. O que antes considerábamos unha especie salvaxe e cunha poboación normal pasou logo a considerarse unha praga para finalmente autoequilibrarse. Falo da Gaivota patimarela (Larus michahellis), unha ave que cada vez vexo con máis simpatía. E isto está dito por un ferrolán, cidade onde temos unha poboación urbana elevadísima desta especie.
   Pero esta poboación é a mesma que foi abandonando as illas e illotes de cría, segundo me contan os ornitólogos que entenden disto. Agora as nosas gaivotas emigran a lugares onde a vida sexa máis doada, onde teñan maior facilidade para instalar os seus niños e onde haxa maior disponibilidade de alimento. Abandonan "o rural" para vir á cidade, tal como la vida misma.

 "As de Sanchez Calviño"

   Debemos deixar de considerar a gaivota patimarela como unha especie mariña para vela mellor como un ave eminentemente urbana? Eu desde logo xa coñezo a maioría das parellas que cada ano aniñan polo barrio. E, como é común no rural galego, podemos chamalas ao estilo tradicional.

 "As de enfrente"

   Desde Xaneiro, a maior parte delas botan moito tempo xunto ao emprazamento do niño. E comezan a verse arrumacos e carantoñas entre os membros da parella.


   Aínda queda moito para iniciar a cría, pero nótase a inminente chegada da Primavera, a estación máis marabillosa das catro.

  E despídome cun pequeno xogo. Desde a miña casa podo divisar o lugar de cría de diferentes especies de aves urbanas:
Falcón común (Falco peregrinus)
Gaivota patimarela (Larus michahellis)
Cirrio común (Apus apus)
Cirrio pálido (Apus pallidus)
Lavandeira branca (Motacilla alba)
Colirrubio (Phoenicuros ochruros)
Pega (Pica pica)
Pardal común (Passer domesticus)
 A ver quén acerta cada especie co número do emprazamento. NOTA: todas son localizacións reais agás tres delas (4, 7 e 8), que non cabían na imaxe a pesar do grande angular, polo que marquei emprazamentos semellantes aos orixinais. E o punto 3 é un chisco máis abaixo, polo mesmo motivo, pero vale para ver o hábitat...


  O que acerte levará un xamón pata negra vegano ;)

domingo, 14 de febrero de 2016

Febrero, temporada baja.

   El período comprendido desde principios de Febrero hasta mediados o finales de Marzo suele ser muy pobre desde el punto de vista ornitológico por aquí. Y este fin de semana hizo honor a su fama; en parte debido a lo desapacible del clima, algo a lo que ya estamos acostumbrados, pero en esta ocasión también por las pleamares, inusualmente fuertes. Porque la conjunción de la fase lunar con unas precipitaciones muy intensas provocaron unas crecidas espectaculares, tanto en la laguna de Valdoviño como en la ría de Ortigueira.

 Canal de la laguna de Valdoviño, con entrada masiva de agua marina durante la pleamar
 
    Y es que ayer visitaba la laguna para acompañar a dos jóvenes naturalistas llegados del sur para el RARO y que aprovecharon la visita para conocer la zona: Cristian Osorio y Miguel Rodríguez.
Lamentablemente se llevarían una imagen un poco triste de la zona pues la laguna estaba altísima de nivel, la ría también y además quedarían hasta el culo de lluvia los pobres (son de secano y no están acostumbrados). Pero fué un placer poder conocer personalmente a estos dos fenómenos, que pertenecen a la nueva hornada de naturalistas ibéricos. Una generación que está mucho más preparada que la mía y que siempre te deja atónito por el enorme conocimiento que ya tienen en diferentes campos, sean herpetos, odonatos, aves o mariposas. Y dos chavales estupendos además.

  De aves observadas, pues poco que comentar. Al final fué más visita turística que otra cosa. Como digo las condiciones fueron horrorosas.




  El Domingo estuve un rato con ellos en Ortigueira y cuando se marcharon a Burela decidí quedarme en la ría hasta que bajase la marea. Grave error, porque entonces empezó lo peor climatológicamente hablando: tormentas y un viento tal que ya ni apetecía salir del coche.


   En fin, éste sería de esos fines de semana en los que te preguntas por qué demonios no te habrás quedado en casita al abrigo de la calefacción o aprovechado para salir a tomar algo con los colegas. Pero haber conocido a estos dos jóvenes pero enormes naturalistas como son Miguel y Cristian justificó las salidas. Y ahora, a esperar la Primavera.

jueves, 11 de febrero de 2016

A boas horas...

  Pois ao final semella que vai vir o frío, como se o inverno quixera despedirse marcando o gol da honra, e perdoade o argot futboleiro. O importante descenso das temperaturas que anuncia o prognóstico para o domingo indica un cambio importante na situación meteorolóxica que, deduzo, afectará a todo o occidente europeu. Unhas circunstancias que poden modificar radicalmente as comunidades de aves invernantes, tanto nos humidais como en terras de interior, aumentando moitísimo a cantidade e a variedade de especies.
 
  O mellor é cando estas vagas de frío chegan en Xaneiro ou sobre todo en Decembro, xa que agora a invernada está rematando para algunhas especies de aves e a migración de retorno comezou para as máis madrugadoras. Así que os cambios serán menores do habitual.


  Os que non se librarán do frío, da chuvia, do vento e mesmo da neve serán os visitantes que acodan ao festival ornitolóxico do RARO, que se celebrará en Cariño o vindeiro fin de semana; aínda que probablemente o temporal ha de traer algunha sorpresiña das que tanto lles gosta a esta xente.

  Ademáis vou ter dous visitantes moi especiais na lagoa de Valdoviño. Dous auténticos fenómenos que xa están dando moito que falar grazas ao amplo coñecimento do medio natural que xa teñen a pesar da súa xuventude. Deles falaremos na próxima entrada.

sábado, 6 de febrero de 2016

Visita de control a Valdoviño

   Hoxe tiña parte da mañá libre e fun facer unha visita de control á lagoa de Valdoviño, que segue aberta e mantiña un nível bastante baixo. Algo completamente normal nesta época do ano pois, ao contrario que a maioría de humidais europeos, A Frouxeira amosa o nível hídrico mínimo entre Febreiro e Maio, xusto depois do período máis chuvioso. Un factor que penaliza moito a comunidade de acuáticas nidificantes e, pola contra, mellora exponencialmente a de aves migrantes, que constitúen o principal valor ornitolóxico da lagoa actualmente.



  Hoxe non contei pero así a ollo había as cifras do censo, excepto de Pato chupón (Aythya ferina), que xa marcharon.


Anátidas "de superficie" no intermareal

  Aínda están as estrelas ornitolóxicas desta tempada:

 Diferentes parrulos mergulladores (Aythya collaris/marila/fuligula)

  Xa voltamos á normalidade meteorolóxica e con ela volveron o vento e os ceus toldados. Nestas condicións a fotografía de aves complícase moito. Porén os amigos ianquis tiveron a ben achegarse un pouco para colaborar co "fotógrafo" (ejem)

 Patos cristados americáns (Aythya collaris)

  De volta dei unha pasada polos campos de Taraza, onde achei esta Gaivota cana (Larus canus) inmatura. Sinceramnte eu pérdome con iso das idades e coa taxonomía tan complicada neste grupo. Deixo a identificación precisa para os expertos.

 Gaivota cana (Larus canus) xoven

  Vai unha foto en voo por se puidese ser de interese para os colegas gaivoteiros:


 E como o próximo finde temos esa feria ornitolóxica anual que é o RARO paso a comentar unha lista de especies que poden interesar sobre todo á xente do Sur de España ou do interior e que hai arestora na lagoa da Frouxeira; por se alguén de fóra quere aproveitar a visita (inclúo a Lontra pola súa importancia):
- Mascato (Morus bassanus)
- Abetouro (Botaurus stellaris)
- Pato cristado americán (Aythya collaris)
- Pato bastardo (Aythya marila)
- Gaivota cana (Larus canus)
- Gaivotón (Larus marinus)
- Picapeixe (Alcedo atthis)
- Pica alpina (Anthus spinoletta). Quizá Pica costeira (Anthus petrosus), máis rara últimamente
- Escribenta das canaveiras (Emberiza schoeniclus schoeniclus e lusitanica)
- Lontra (Lutra lutra)

 Prácticamente todas poden verse fácilmente ou cun esforzo mínimo, agás o Abetouro, que xa necesita máis tempo e coñecimento do lugar.

viernes, 5 de febrero de 2016

Garcilla cangrejera (Ardeola ralloides) en Doniños!

  Este invierno está siendo uno de los más benignos desde que tengo registros de campo, tanto en lo relativo al frío como a la lluvia (excepto la primera mitad de Enero). No sé si habrá sido por ello que ayer realizaba una sorprendente observación, más por las fechas que por otra cosa:


     Aprovechando una tarde excepcionalmente soleada ("benigno" sí, pero hablamos de Galiza, ojo) me acercaba hasta el sistema dunar de Doniños, la laguna litoral que pertenece al ayuntamiento de Ferrol. Y en el minuto 25 saltaba la sorpresa en Balaídos:


    Entre la distancia y el montón de juncos que había estorbando delante de la cámara sólo pude tomar unas imágenes testimoniales. Como he dicho, no encuentro explicación a este avistamiento, pues hablamos de un ave estival que realiza su invernada en Africa, que yo sepa.

Garcilla cangrejera (Ardeola ralloides)

   Que conste que mi visita tenía otro objetivo, como era ver el estado de las charcas estacionales, completamente secas en mi anterior vista (en Diciembre, con Damián y un colega alemán). Y, ya de paso, intentar localizar alguna puesta de Sapo corredor (Bufo calamita), un anuro muy hermoso y cada vez más escaso en nuestros humedales litorales. Pero de anfibios, odonatos y peces exóticos introducidos como la Gambusia tendremos tiempo de hablar más adelante.




Diferentes charcas y zonas de inundación temporal

  Eso sí, aprovechando el solete varias docenas de ranas verdes disfrutaban de la tarde. Alguna incluso se animó a cantar brevemente (la mayor parte de nuestros anfibios no sufren hibernación en la costa gallega debido a la suavidad de nuestro clima).

 Rana verde (Pelophylax perezi)

   El lago de Doniños está un poco más animado este año, como demuestran los datos del censo de acuáticas que hizo Paco Girón; hablando siempre desde la modestia de su población de acuáticas actual, tremendamente empobrecida.

 Lago de Doniños

 Me despido con una foto que quizá sea histórica en un futuro próximo:

Fochas (Fulica atra)

 Gracias por estar ahí queridos lectores.