Seguidores e seguidoras

lunes, 31 de agosto de 2015

Fuji HS 50 EXR. Empezamos con el RAW

    El domingo cogí la HS50 con la determinación de empezar a trabajar en serio con el RAF (denominación que da Fuji a sus RAW).
  El embalse estaba cerrado de niebla, así que bajé al sistema dunar de A Frouxeira y a la Playa de Os Botes, en Meirás, donde realicé varias series de fotos que después edité en casa con el software de Fuji: Raw File Converter.

 Fuji HS50 (focal 1000 mm)  ISO 100  V: 1/500   F: 7,2

  Al igual que os decía cuando me refería a la Canon SX50, en cuanto nos familiaricemos un poco con el programa veremos como somos capaces de mejorar notablemente la calidad de muchas imágenes. Aunque ya aviso que esto no es Photoshop. De hecho, en este software que traen las Fuji para poder editar sus RAW todavía no he encontrado herramientas para corregir las altas luces, por ejemplo.


     La experiencia que había cogido con la Canon es muy superior a la que tengo ahora con la HS50, pero ya empiezo a ver resultados:

 Fuji HS50 (focal 1000 mm)  ISO 200   V:1/1600    F: 5,6

   No entiendo de fotografía, pero diría que la siguiente foto es comparable en muchos aspectos a tomas similares que hice en el mismo lugar con la Canon SX50. ¿No os parece?

 Fuji HS50 (focal 1000 mm)  ISO 160  V:1/1250   F: 5,6

  Otra de las cosas buenas del RAW es que permite recortar más cuando el bicho sale pequeñito. En ocasiones casi tanto como si fuera una reflex (que yo también tengo reflex, no se le olvide eso a algún integrista anti-bridge). Este Buitrón (Cisticola juncidis) ya no era una toma especialmente nítida en origen, pero vale como ejemplo.



 ISO 125  V:1/800  F:5,6

  También tomé alguna de paisaje. No me compliqué y disparé directamente en automático. El resultado es similar a la Canon.

 Praia dos Botes (disparo en modo "paisaje")

  Y para acabar unas de macro, como no!

Fuji HS50 (modo macro)  ISO: 125  V: 1/500   F: 3,6

    Cuando aún disparaba en JPEG ya me parecía uno de los puntos fuertes de la Fuji. Ahora que he aprendido a procesarlas pues ya ni os cuento.
    El sensor es ligeramente mayor que las bridge típicas y, no sé si será por eso, pero juraría que "desenfoca" algo más. En la siguiente imagen quedó enfocado el tórax pero no la cabeza ni el abdomen. Un efecto muy de reflex pero que es difícil de conseguir en una compacta aún cuando se usa un apertura como F: 3,6. Bueno, quizá fué simplemente que movió la cabeza en ese momento, pues fijáos que disparé a 1/80 seg.

 Fuji HS50 (modo macro)  ISO: 100  V:1/80  F: 3,6

  Resumiendo, ahora que ya he entrado a trabajar con las RAW podemos indicar unas breves consideraciones sobre estas cámaras:

- Canon SX50. La más completa y, para mí, la de mejor sensor (hablo siempre como usuario, no como fotógrafo). Todo lo hace bien. Pequeña pero matona.  Con ISO´s bajos permite recortes muy grandes . Como aspecto negativo hay que mencionar la ausencia de ráfaga cuando disparas en RAW, que penaliza mucho la fotografía de aves en vuelo. Para disponer de esa prestación debes usar sólo JPEG.

- Nikon P900. Todo lo contrario. Es la que menos puedes recortar, pero tampoco le hace falta debido al zoom óptico descomunal que tiene. Estoy maravillado con la manera en que trata los colores y el ruido. En condiciones de luz escasa está muy por encima de todas las bridge que he conocido, logrando una nitidez más propia de una reflex. Lo peor es el enfoque en movimiento, pero esta cámara tampoco está pensada para eso. Lo suyo son los grandes espacios abiertos.

- Fuji HS 50. Además de su estupendo zoom manual (que permite además una mucho mayor duración de la batería) es otra máquina bastante equilibrada que, gracias al RAW, recuerda bastante a la SX50 en el resultado final. El mejor enfoque de la categoría para aves en vuelo. Muy buen macro.

 Esto no pretende ser una "review" fotográfica (Dios me valga) sino las conclusiones de un naturalista que ha disparado miles de fotos con estas extraordinarias cámaras compactas avanzadas, que no me canso de recomendar una y otra vez.

Espero que os haya gustado este post, que sé que sois muchos los aficionados que me estáis preguntando siempre sobre ellas.

sábado, 29 de agosto de 2015

Gaivinas negras (Chlidonias niger) en Forcadas

   O paso está a por-se máis interesante cada semana; moito máis logo do paso dunha borrasca que trouxo o tempo tan chuvioso que tivemos toda esta semana.
    Hoxe no encoro das Forcadas observaba entre outras cousas:

- 3 Cerecetas comúns (Anas crecca). Primeira chegada rexistada

Cercetas (Anas crecca)

- 1 Mazarico rabinegro (Limosa limosa)
- 3 Becacinas ou como se denominan tamén, máis correctamente, Narcexas (Gallinago gallinago)
- 3-4 Biluricos alinegros (Tringa ochropus)
- 1 Bilurico bastardo (Tringa glareola). Ignoro se son os mesmos de días atrás.
- 3 Biluricos das rochas (Actitis hypoleucos)

Bilurico bastardo (Tringa glareola)

- 1 Azor (Accipiter gentilis) xuvenil de patrulla polo pantano

Azor (Accipiter gentilis)

  A observación máis interesante foi a dun grupo de 4 Gaivinas pretas (Chlidonias niger) que voaban pola zona de Loiravella-Vilaboa.

 Nikon P900 (focal 1800 mm)  ISO 400   V: 1/400   F: 6,3

   Levaba a Nikon P900, un maquinón perfecto para captar obxectos estáticos a grande distancia ou con pouca luz mais pouco axeitada para aves en voo. De feito, penso que é a bridge que pior enfoca nestas circunstancias de todas as que probei (e foron unhas cantas). Pero finalmente non quedaron mal de todo.



   Cando hai un fondo sen referencias o mellor é empregar o enfoque manual. A P900 ten un cómodo botón no lateral do obxectivo que resulta moi práctico. Case todas as fotos foron tiradas así e están moi recurtadas, pois as aves estaban a 50-100 m. ou máis aínda.


       Logo metéronse na cola final do pantano, onde a existencia de numerosos ramallos e restos arbóreos permitíume usar o Autofocus. O mellor nestes casos é enfocar un tronco ou unha pola cercana á ave, encuadrar ésta e disparar.
   O malo foi que tiven que usar velocidades algo lentas e ISO un pouco alto, tendo en conta que había que recurtar muito.


   Vai un exemplo para que vexades o recurte que tiven que facer (100 m. son moitos metros do noso señor ata para unha bridge gorda):


 Nikon P900 (focal 1600 mm)  ISO 800   V:1/1000  F:6,3
(Encima imaxe orixinal sen recurte)

 Gaivina preta (Chlidonias niger), xuvenil
Nikon P900 (focal 2000 mm)  ISO 400   V: 1/250   F: 6,5

  Nalgunha ocasión achegáronse algo e puiden baixar zoom e subir velocidade.

Nikon P900 (Focal 1200 mm)  ISO 200   V: 1/1000  F: 6,3

   Durante a sesión fotográfica apareceu este Caranguexo vermello (Procambarus clarkii), moi desafiante:


    Normalmente son incapaz de matar calquer animal pero neste caso fixen unha excepción, por motivos obvios. Polo menos intentei que fose rápido.

 E mañá máis.

martes, 25 de agosto de 2015

Cuatro años dando la lata con "Bichos"

   Pues así es; hoy se cumplen cuatro años desde que nació este blog dedicado a la Naturaleza. Un período que como muchos ya sabéis ha sido bastante convulso en lo personal, con momentos muy dispares, casi una montaña rusa. Algo que, lógicamente, ha tenido reflejo en mis palabras, pues todo el que escribe con sentimiento es permeable a sus emociones.

  Lamentablemente han sido bastantes los lectores que han dejado de seguir el blog o bien que lo siguen desde la distancia, sin comentar nada. Temas polémicos como la gestión de la Xunta en la laguna de Valdoviño o la reciente invasión canina en nuestros espacios naturales me han obligado a ser extremadamente beligerante y hay quien se habrá sentido molesto. En este sentido agradezco que propietarios sensatos y responsables que también tienen perros sigan leyendo y participando en el blog (graciñas, Inés, Eloi, Xan, Antón, Alfonso, Pablo y muchos más que se me olvidan). Son conscientes que mi guerra no es contra los perros sino contra su presencia en los espacios naturales y contra los túzaros de sus dueños, con los que no se puede dialogar.
     Hace una semana a todo un pedazo de pan como es Juan Gómez le ofrecían directamente unas hostias por decirle educadamente a un paisano que no podía meter los perros en la laguna; yo estuve a punto de llegar a las manos en dos ocasiones este verano y Paco también más de una vez. Desde luego quien se crea que se puede razonar con los mascoteros vive en los mundos de Yuppie.

 Escribano palustre (Emberiza schoeniclus lusitanica) fotografiado el sábado en el sistema dunar de A Frouxeira

     Mi conocimiento en fotografía ha mejorado un poquillo (cuando se parte de cero no es difícil), a base de escuchar a los fotógrafos, aunque falta muchísimo por aprender. En lo queda de verano intentaré mejorar mi técnica en macro, un terreno sumamente relajante que me está deparando muchas alegrías.

Erythromma viridulum

   Es cierto que las muchas horas que me ocupa el blog me roban tiempo que antes dedicaba a otras cosas, pero a cambio creo que me da muchas satisfacciones, sobre todo en momentos de estrés.
   Ayer mismo descubría que en un foro español de fotografía ("ojo digital" o algo así) un forero solicitaba información para comprar equipo e iniciarse en fotografía de naturaleza. Alguien, no sé si el administrador, le dió un enlace a Bichos y le indicaba: "el autor ha realizado numerosas pruebas con cámaras ultra-zoom". Reconozco que me llenó de orgullo, pues soy un gran defensor de las bridge, como sabéis, y ver que referenciaban mi blog como lugar de consulta para estas cosas en un foro de fotografía no pasa todos los días. Un impulso más para continuar publicando.

   Muchísimas gracias a todos y a todas por seguirme. 

sábado, 22 de agosto de 2015

Aguja colinegra (Limosa limosa) en Forcadas

 Desde finales de Agosto y hasta principios de Octubre el paso migratorio se manifiesta en todo su esplendor. Son momentos que los aficionados a la ornitología esperan cada año, especialmente los fanáticos de las rarezas, pues la comarca de Ferrol suele regalarnos alguna cita de esas todos los años gracias a su privilegiada situación geográfica.

  Yo sigo "erre que erre" dedicado al embalse, que continúa bajando de nivel, con lo que el atractivo para las acuáticas no hace sino mejorar cada semana.

 Cinturón de Espadaña (Typha latifolia) en Loiravella

 Praderas acuáticas, ahora secas, en Loiravella

   Las orillas empiezan a mostrar amplias extensiones en seco, ideales para limícolas y paseriformes. Que conste que este embalse no es especialmente limicolero, pero al estar tan próximo a la costa - menos de 4 km en línea recta - puede aparecer cualquier cosa. De hecho hay avistamientos de cosas tan raras como Morito (Plegadis falcinellus) o Achibebe patigualdo (no recuerdo si el chico o el grande).

 Cola final del embalse en Vilaboa

 Riberas de Loiravella

    Asqueado por la presencia insoportable de los mascoteros y sus putos perros en los humedales costeros, pasear por este tranquilo embalse es sumamente relajante para mí; especialmente ahora que ha acabado la temporada de pesca. Una temporada que, según me contaban dos viejos de Vilboa, ha sido bastante mala ("moi pouca troita e moita boga")

Mi "hide" de Vilaboa

    Esta mañana observaba entre otras cosas:
- 1 Agachadiza común (Gallinago gallinago)
- 1 Andarríos bastardo (Tringa glareola)
- 2 Andarríos chicos (Actitis hypoleucos)
- 1 Aguja colinegra (Limosa limosa)

 Andarríos bastardo (Tringa glareola)

  Lo mejor fué la Aguja colinegra, mi limícola favorita. Para mí no hay otra tan bonita. Fué un placer ver sus vuelos territoriales en la Salina Grande de Villafáfila, donde nidificaba (este año no creo)



    Un ejemplar de Aguja se alimentaba en las orillas de Loiravella (foto 2). A pesar del día tan oscuro, con el clásico cielo completamente cubierto de nubes grises como la ceniza, pude tomar una serie de fotos bastante boas. Con la Nikon P900 estas cosas son posibles. Sin duda que Nikon ha alcanzado una luminosidad y una calidad con sensibilidades altas que nunca antes había visto en una bridge. Qué pena que no tenga RAW, caramba!


 Nikon P900 (focal 1800 mm)  ISO: 800  V: 1/400   F:6/3


  Veo estas fotos, tomadas con ISO 800 y me tengo que frotar los ojos, sinceramente. Ya tengo ganas de coger un bicho cerca con buena luz.

Aguja colinegra (Limosa limosa)
Nikon P900 (focal 1800 mm)  ISO 800  V:1/800   F:6,3

    Me despido con una estampa bucólica:

Vacas pastando en Loiravella

  Hasta la próxima.

martes, 18 de agosto de 2015

Desenfoque dixital, unha solución ideal para as cámaras "bridge"

   Unha das eivas máis molestas que posúen as cámaras bridge é a falta de "desenfoque", por moito que lle baixes a apertura. Mesmo con F: 3,5 ou F: 2,8 estas cámaras manteñen unha grande profundidade de campo e, se ben isto pode ser bon con certo tipo de fotografías, no caso de fotografía de bichos, sobretodo fotografía macro, pois é un problema que estropea moitas fotos.

  Eu non son fotógrafo pero tento aprender día tras día. Nese sentido son un auténtico parásito que escoita e grava cada conversa que teño con eles. Porque un blogue esixe esforzo por parte de quen publica para ir mellorando a calidade, tanto dos textos como das fotos. E niso estou.

  Hoxe, nunha conversa casual con un compañeiro de traballo, descubría unha ferramenta que ten o Photoshop e que serve para desenfocar os fondos ou os obxectos, previo proceso de selección:

 esda.- foto editada       drta. - foto orixinal

      Teño moito que practicar con este novo descobrimento. Con obxectos de alto contraste, como a cola da Lestes viridis anterior, resulta doado definir os bordos da selección. Sen embargo con outros fondos ou para formas máis finas e irregulares, como o desta Ceriagrion tenellum, xa é máis complicado delimitar a área seleccionada.
  Se aumentades a foto veredes que unha parte do fondo máis pegado ao insecto mantén a cor orixinal porque fun incapaz de o excluir. Neste caso desenfoquei moi pouco pois doutra maneira notaríase moitísimo este bordo residual.

esda. - foto editada        drta. - foto orixinal

   Desde logo é unha ferramente nova moi ilusionante, pois agora que me deu pola fotografía macro empezaba a desesperarme coa imposibilidade para lograr ese efecto tan importante na fotografía de Natureza, aínda que teño moito que practicar con ela.

  Graciñas César!

domingo, 16 de agosto de 2015

Forcadas, 2º parte: Andarríos (Tringa glareola y Tringa ochropus)

    Este verano ha sido malo en lo climatológico. Las precipitaciones han sido escasas, con 19,6 mm en Julio y 20 mm en lo que llevamos en Agosto (ambas dentro de la media), pero casi todas las mañanas ha amanecido con cielos cubiertos, viento o lloviznas, lo que me ha fastidiado la mayoría de las salidas al campo. El poco sol que he visto ha sido alguna que otra tarde, que es cuando no salgo (yo "bicheo" sólo por la mañana).
  Sin embargo este fin de semana he disfrutado con dos especies que, sin ser raras, podemos catalogar de "difíciles": los andarríos grande y bastardo. Con el lago de Valdoviño lleno, el único lugar de la comarca donde se suelen ver es el embalse de As Forcadas, y a él dediqué las dos jornadas matutinas.

ANDARRIOS BASTARDO (Tringa glareola)

  Ayer lograba afotar dignamente al bastardo (Tringa glareola), el más escaso de los andarríos comunes que podemos ver en Galiza, y del que había 2-3 ejemplares en Forcadas.


  La luz tan mala debida a la meteorología sumada a la distancia serían un obstáculo insalvable para otras cámaras bridge, pero ya os he comentado que la P900 permite subir la sensibilidad a valores de reflex y tiene un tratamiento del ruido mucho mejor que la competencia (además del zoom óptico descomunal).


   Yo no utilizo ni hide ni reclamos para atraer a las aves así que no queda otra alternativa que buscar un buen sitio y realizar esperas.

   Os aseguro que costó lo suyo, pero finalmente pude obtener imágenes más que decentes de este limícola tan escaso por la zona

 Andarríos bastardo (Tringa glareola)
Nikon P900 (focal 2000 mm)  ISO 500   V: 1/320   F: 6,5
Distancia aprox: 60 m

Cola del embalse en Vilaboa

ANDARRÍOS GRANDE (Tringa ochropus)

   Hoy me encontraba con Juan Gómez, que se acercó al embalse para intentar "bimbear" a los andarríos. Así que lo llevé de paseo, aunque le tuve que prestar mis botas de goma altas, pues venía al pantano en plan turista.

   Y tuvimos suerte. Unos 5 ejemplares sedimentaron todo el fin de semana.


 Andarríos grandes (Tringa ochropus) en la ribera de Vilaboa

     Quizá estos parámetros que indico a pie de foto con los valores de disparo no os digan nada, pero de verdad que son muy buenos. La evolución técnica en esta Nikon permite unas calidades de imagen con valores de ISO altos (600-800) muy por encima del resto de compactas.

  Ves el resultado final, sobre todo la nitidez, y te parece que hayas disparado con ISO 200... Desde luego que en este apartado Nikon es ahora mismo imbatible dentro del mundo bridge.

 Nikon P900 (focal 2000 mm)  ISO 560   V: 1/200   F: 6,5
Distancia aprox: 35 m

    A pesar de subir mucho la sensibilidad tuve que limitarme a velocidades intermedias, insuficientes para el movimiento constante de las limícolas y para esas focales tan enormes, por lo que muchas fotos salieron total o parcialmente movidas. Si llega a hacer sol el resultado podría haber sido espectacular.

 Nikon P900 (focal 1500 mm)   ISO 800   V 1/320   F: 6,3

Andarríos grande (Tringa ochropus)
Nikon P900 (focal 1500 mm)   ISO 640   V: 1/250  F: 6,3
Distancia aprox: 20 m

  Dos jormadas fructíferas en lo ornitológico y en lo fotográfico.
 Vivan las bridge!

sábado, 15 de agosto de 2015

Forcadas, 1ª parte: Autodefensa ante el invasor.

    De sorprendente se puede catalogar lo visto esta mañana en el embalse de As Forcadas. Sobre la fauna autóctona informaré en la segunda parte del post, pero creo que algunas curiosidades observadas hoy merecen un capítulo propio. Y todas ellas tienen que ver con especies invasoras.

 Presa de As Forcadas, Valdoviño (A Coruña)

    Este embalse, al igual que muchos otros, ha sido colonizado por diferentes especies invasoras. Algunas, como el Galápago de Florida (Trachemys scripta), parecen estar extendiéndose poco a poco y cada vez resulta más fácil su observación en cualquier ensenada, aunque todavía no se dan las concentraciones que he visto en el tramo final del río Xuvia (un asunto pendiente para 2016).

 Galápago de Florida (Trachemys scripta)

  El gran protagonista de las especies alóctonas es, y para bien en este caso, el terrorífico Cangrejo rojo americano (Procambarus clarkii). Ya he comentado anteriormente la extrañísima situación de declive de la especie, después de su aparición (que dato en 2006 aproximadamente) seguida de un par de años de explosión que lo convirtió en plaga dos años después.

  Este crustáceo parece tener altibajos en sus poblaciones, como nos contaba Damián, por lo que debemos ser prudentes; pero en el caso de Forcadas pienso que podemos hablar realmente de retroceso.
  Que tiene un sinfín de predadores en el embalse es un hecho comprobado personalmente. Pienso que no hay vertebrado acuático grande que no lo consuma regularmente. Pero aún así no me "cuadraban las cuentas". Era demasiado brutal, casi un exterminio sistemático del cangrejo, y eso no podía ser cosa simplemente de la Nutria, de la Trucha o de los Somormujos. Tenía que haber algo más. Y hoy creo que he descubierto la causa:


  Sí, son fozaduras de Jabalí (Sus scrofa). Para los que sean de fuera, les diré que la comarca de Ferrol-Ortegal soporta una de las densidades más altas de este animal que se pueda imaginar, a pesar de las innumerables batidas que de manera regular se llevan a cabo debido a los enormes daños agrícolas que generan (de los ecológicos no se puede hablar, que es tabú)


   Hace tiempo que venía observando que las orillas del pantano estaban literalmente arrasadas con fozaduras del Jabalí. Daba por supuesto que su objetivo sería buscar anfibios o cosas así (aunque las Ranas verdes no suelen ocupar esos lugares...). Pero esta mañana me fijaba en un pequeno detalle:


   En muchos de estos hoyos, que el Jabalí genera mientras busca alimento, había restos de cangrejo! No sé si los pelan con los dedos, si los comen enteros o si usan cuchillo y tenedor pero de pronto lo ví claro: tiene que ser él.


    Ignoro cuantas manadas pueden visitar el pantano pero el número de fozaduras visibles ahora que el nivel hídrico empieza a bajar es elevadísimo.
   No digo que sea la única causa, pero si a esto sumamos la presión predatoria de Truchas, Visón, Nutria, Garzas, Somormujos, Fochas y Zampullines, probablemente estemos ante un hecho insólito, como es la incapacidad del cangrejo para asentarse en un embalse gallego.


     Es una paradoja que el Jabalí, culpable de tantos daños ecológicos en otros humedales (Corrubedo, Frouxeira, etc) esté sirviendo en Forcadas como parapeto a la mayor de las amenazas; porque os aseguro que no hay mayor destrucción que la que he visto provocada por el Cangrejo rojo en otros embalses gallegos, como Sabón, Cecebre o San Martiño.

  De confirmarse esta hipótesis (por ahora sólo es eso) estaremos ante un nuevo dilema ecológico con respecto al tan denostado "Porco bravo"

  Otro protagonista de mis jornadas veraniegas en Forcadas está siendo la archifamosa Avispa asiática (Vespa velutina):

 Avispa asiática (Vespa velutina)

  Por lo visto nuestra comarca, al igual que todo el extremo norte gallego, es una de las zonas donde se ha expandido más este insecto invasor.
  Un apicultor me contaba un día lo durísimas que son estas avispas. Al parecer un ejemplar capturado le había quedado encerrado en un bote con veneno durante 24 horas y, al día siguiente, el bicho estaba aún vivo!

   Hoy, después de contemplar los vuelos de varias Avispas asiáticas (omnipresentes ahora en Forcadas) me fijé en otro pequeño detalle.
   Quizá por la lluvia de estos días o quizá por propia desorientación de los insectos, una ensenada del pantano estaba cubierta con un montón de Avispas agonizantes sobre el agua, mostrándose como atractivos reclamos nutritivos para los peces que, poco a poco, iban dando cuenta de ellas. Supongo que serían Truchas (Salmo truta fario), que es especie más predadora que la Boga (otro animal introducido, por cierto).


  La Naturaleza, visto lo visto hoy, tiene también sus propias armas para regularse. Aunque en estos casos la intervención humana es igualmente necesaria para combatir los daños terribles que nuestra propia negligencia causa un año sí y otro también.